7. Alevi çalıştayında konu gelip, din eğitimine dayandı. Okullardaki zorunlu din kültürü ve ahlak bilgisi derslerinin mevcut durumu da masaya yatırıldı. Konu ile ilgili çeşitli yazarlar görüşlerini sütunlarında açıkladılar. Ama bu işin uzmanlarından hiçbir ses çıkmadı. Yani eğitimciler ve akademisyenler eğitimin her alanında söz söylemeyi bir görev olarak kabul ediyorlar da “din eğitimi” söz konusu olduğunda herhangi bir görüş beyan etmekten geri duruyorlar. Oysa eğitim bir bütündür ve din eğitimsiz bir eğitim olmaz. Ancak elbette ki, din eğitimi zorla olmaz!

7. Aile çalıştayında, “Din derslerinin şu anki içeriğinin sürdürülmesinin mümkün olmadığı noktasında bir uzlaşma “ olduğu anlaşılıyor(1). Bu nedenle din derslerinin yalnızca din tarihi ve din kültürü vermekle sınırlı tutulması üzerinde mutabakata varıldığı üzerinde duruluyor. Örneğin din dersinde Kur’an’dan seçilen surelerin ezberletilmesi amacıyla din derslerinde yer alıyor olması, sunnilik propagandasının bir parçası olarak değerlendiriliyor(a.g.yer).  Yazara göre bu dersin, dinin öğretilmesi için kullanılması doğru değildir.  Şimdi birçok kritik sorudan biri şu: Yetişmekte olan çocuklarımıza her şeyi öğretirken “dinin” de öğretilmesi gerekmez mi? Dinsiz olunamayacağına göre, gerçek din bilgisinden yoksun olarak yetişen insanlar, bu ihtiyacını bilimdışı yollar ve hurafelerle doldurmayacak mı? O zaman bunun sorumluluğunu kime nasıl yükleyeceğiz?

“Bazı ebeveynler kendi dini değerlerini çocuklarına empoze etmek istemediklerini söyleyerek çocuklarını kiliseye götürmez ya da onlara İncil hakkında herhangi bir eğitim vermez, yönlendirme yapmazlar. Çocukları kendi seçimlerini yapabilecek yaşa gelene kadar bekleyeceklerini söylerler.  Aynı ebeveynler, 6-8 yaşındaki çocuklarının yemek çeşitlerini seçmekte, yatağa yatma saatlerini belirlemekte, giysi satın almakta, ya da dondurucu havada ne giyeceklerine karar verirken kullandıkları muhakemeye güvenirler mi?(2)” Çocuğuma hangi dini öğretmem gerektiği konusunda karar vermek öncelikle ebeveyn olarak benim hakkımdır. Çocuğuma hayatı öğretirken yaptığım yönlendirmeleri haklı görülürken, ona hangi dini eğitimi vermem gerektiği konusundaki hakkım neden görmezden geliniyor?

Evet, Devlet kamusal ihtiyaçları karşılamak üzere toplum tarafından örgütlenmiş bir sistemdir. Bu kamusal ihtiyaçlardan biri de kuşkusuz ki, din ihtiyacıdır. Din ihtiyacını karşılamakta yetersiz kalan bir sistem, geleceğin sağlıklı toplumunu oluşturmada önemli sorunlar yaşamaya adaydır. Çocuklarımızın her şeyini seçiyoruz; hangi dili konuşuyorsak onu konuşmalarını istiyoruz, hangi kültürü yaşıyorsak onların da aynı kültürü yaşamaları için çaba gösteriyoruz da, yaşadığımız dini yaşamaları için niçin çaba sarf etmeyelim? Bu konuda Devlet neden duyarsız kalsın?

Her şeyin açılımının konuşulduğu zamanımızda, bir de “din açılımını” daha bilimsel bir yaklaşımla değerlendirmeye ne dersiniz?

Devlet, bütün dinlere eşit mesafede olmalı, ama her vatandaşın istediği din eğitiminin de yeni yetişen çocuklara verilmesi için gereken tedbirleri almalıdır. Ben Müslümanım ve çocuğumun da Müslüman olarak yetişmesini istemek hakkımdır. Devlet bu hakkımı güvence altına alıp, gerekeni yapmakla yükümlüdür. Çocuğunu Hıristiyan olarak yetiştirmek isteyene de Devlet gereken eğitimi vermekle yükümlü olmalıdır.

Eğitimin “bütünlük ilkesi” dikkate alınmadan yapılacak bütün düzenlemeler, sistemi tartışılır yapacaktır. Bilimsel temeli olmayan tartışmaların sorunları çözme iradesi olmayacaktır. Din eğitimi de bilimsel tutumla ele alınıp tartışılmalıdır.

(1)Oral Çalışlar. “ İmam_Hatip Mezunu Alevi Dedesi”, Radikal 31 Ocak 2010

(2)Zig Ziglar. Olumsuz Bir Dünyada Olumlu Çocuklar Yetiştirmek( Çeviren: E. Özlem Suer), Beyaz Yayınları, İstanbul, 1998.