"Bugün,ancak iyi yaşanan bugün;her dünü mutluluk düşü kılar."
demişti T.Campanella.

Yurdum insanı...Doğu'sundan Batı'sına Anadolu'm...

'Yörelerimiz Türkülerimiz'di çocukluk günlerimden hatırlayarak
TV'de beğenerek izlediklerim arasında.
İşte, tekrar izleyerek nasıl da mutluluk düşüne girmişim...

Maden ocaklarında el emeğinin uzandığı bir başka meslek erbabının,
zifiri karanlık içinde insanın parıltısının hissedildiği ve
'yalnız ocağı değil, karanlığı da delen' o insanlarımız...
Nereden girmiştim bu konuya?
Mesleklerimiz bu günlerde düşündürür oldu beni.
Bedelleri ağır kimi meslekler...

Geçilmişti bir yoldan daha.
Uzanılıyordu meçhule doğru gidilen yarınlara...
"İnsanların yüzlerinin rengi farklı farklı olsa da
bir gözyaşında bir de kahkahada buluşabilmek"
Üstün Dökmen'in deyimiyle.
Başka başka insanlarla, bir işin getireceği iş bölümüyle
yaşamak hayatı...

Med-cezirleri oynayan dalgalar misali
gidip gelmek yabancılıklarımız arasında.
Bir dile, bir insana, bir beldeye yabancıyken zamanla alışır olmak.
Acziyetimizden bilemediğimiz herşeyde zamanla kendimizi bulmaya çalışmak.
Evet, en son nerede kaybetmiştik ve aramıştık kendimizi?
Hangi düşüncede yer etmiştik kendimize dair 'ana' düşünceyi.
Yurdum insanına sesleniyorum,
hangi diyarlar alıp götürdü bizden benliğimizi?

Bir diyar olsa gerek;
gezilesi, görülesi, bir de elleri öpülesi- kucaklaşmayla
hissedilen insanlarımızın öz sevgisi...
Bir diyar olsa gerek, sözcüklerin yazıda yer etmesinden uzak,
yaşantıda hissedildiği, en yüce duyguların yeşerdiği bir diyar.
Yemek tadında ziyafet faslıyla buluşmak bir masada ve
hoş ya, bir iki muhabbet için bağdaş kurmak bir yer sofrasıda da olsa.
Yurdum insanının hoşluğunu diyar diyar doyasıya yaşayabilmek.

21/07/2006 tarihinden...





Ekleyen Üye :akturkavm